In '74 werd 5 juni uitgeroepen tot wereldmilieudag. Da's dus al een hele poos geleden... en helaas nog steeds even relevant. Misschien zelfs nog relevanter...
Vorige maand zag ik met lede ogen aan hoe de actie Mei Plasticvrij overruled was door de coronacrisis. Nee, de bakker wou mijn herbruikbare potjes niet meer aannemen wegens niet hygiënisch. De frituur voerde prompt weer de plastic zakjes in. Pakjes werden en masse thuis bezorgd in een teveel aan verpakking. En natuurlijk, ik snap het wel: veiligheid voor alles in deze periode, maar het kan ook anders. Herbruikbaar is nog steeds mogelijk en kan ook nog steeds veilig.
Plastic is een product van de jaren 50 en werd snel heel populair binnen de industrie, maar ook in elk huishouden. Vandaag de dag valt plastic niet meer weg te denken uit ons dagelijks leven. Het is makkelijk, relatief goedkoop en er zijn tal van toepassingen mogelijk, maar de ecologische kost is hoog. Plastic vergaat namelijk niet; hoogstens breekt het af tot minuscule microdeeltjes. De oorlog tegen plastic wordt dan ook al jaren gevoerd door de ecologische linkerzijde, met kleine overwinningen hier en daar zoals een taks op zakjes. Alle plastic bannen zit er echter voorlopig niet in en de vraag is zelfs of dat wenselijk is. Plastic is niet noodzakelijk een verwerpelijk goedje. Plastic kan duurzaam zijn. Het loont de moeite om eens rond te kijken in een kamer en te ontdekken welke (onderdelen van) producten al jaar en dag meegaan én van plastic zijn.
Plastic is echter ook een symptoom van onze wegwerp- en gemakzucht. Een product dat maar al te vaak gemaakt wordt om gewoon weer weg te gooien.
Deze oorlog tegen plastic is me echter iets te eenzijdig. Laten we het houden op een absolute nee tegen het vele wegwerpplastic en de overbodige verpakkingen. Maar anderzijds een voorzichtige ja als grondstof voor 3D printers (die hun ecologische kost compenseren door veel minder transport), alsook een ja voor het duurzame gebruik van deze grondstof die vaak nog onvervangbaar is. En die ja's houden dus ook in dat de zoektocht naar recycleren, herwerken of verteren (door bvb bacteriën) nog niet ten einde is. Een vraag voor wetenschappers uiteraard.
Mijn vraag aan jullie, consumenten: steken jullie na het bedwingen van deze gezondheidscrisis terug een tandje bij en zeggen jullie opnieuw lekker nee tegen wegwerpplastic?
